Een bijzonder land

Ik was op bezoek in Nederland. Het was een drukke reis. Gisterenavond kwam ik moe weer terug in Amman. Papa, mama en Aron waren er ook bij. Ik ben blij dat ik weer in mijn eigen bed kan slapen.

Ik heb veel geleerd over Nederland. De mensen daar zijn best aardig. Ze wrijven niet zo veel door je haar zoals hier in Amman. Dat is heerlijk. Ze hebben ook kasten waar veel lekkere dingen in zitten voor kinderen. Ik ben in veel keukens geweest waar bijzondere schatten in lagen verstopt. Ik hoefde er niet eens om te vragen. Nederlandse mensen houden ook van cadeaus geven. Ik bleef maar bezig met uitpakken. Al die cadeaus pasten maar net in mijn koffer

De mensen in Nederland houden niet zo veel van hun huizen. Het liefst wonen ze buiten, ook als het daar super warm is. Dat snap ik niet goed want binnen is het veel koeler. En ook groter. Maar Nederlandse mensen gaan met z'n allen in een klein tuintje buiten zitten, aan een wiebelende tafel van plastic. Alleen als het te koud wordt gaan ze weer in hun mooie huizen zitten.

Papa vond het verschrikkelijk in Nederland. Hij liep heel de tijd te niezen. Als je naar zijn ogen keek, leek het of hij huilde, maar dat was niet zo. Hij liep wel steeds te klagen over dat niezen. Hij zei dat hij wel een kilometer keukenrol heeft gebruikt. Aandacht vragen, noem ik dat.

Gelukkig zijn we weer terug in Jordanië. Vandaag heb ik in de zandbak gespeeld. Ik heb ook samen met papa de planten water gegeven. Dat was nodig want het is heel warm hier. Toen we klaar waren nam papa me snel mee naar binnen want daar was het lekker koel. Hij snapt het tenminste. De mensen in Nederland moeten dit nog leren.